Mrówczy świat

Na skraju pewnego wysokiego, gęstego lasu znajduje się przepiękna polana sięgająca aż po horyzont. Rośnie na niej mnóstwo różnych roślin i zamieszkuje ją wiele żyjątek. Do miejsca znajdującego się niedaleko ściany lasu, w którym polana zaczyna się już przygotowywać do spotkania ze ściółką, dotarły dawno temu pewne mrówki z Dalekiej Krainy. Kiedy zobaczyły w jak wspaniałym miejscu się znalazły, wpadły w taki zachwyt. Polana była nie tylko piękna, ale też bogata w pożywienie, dlatego mrówki postanowiły zbudować tam swój nowy dom.

Z biegiem czasu okazało się to bardzo dobrym wyborem, ponieważ niedaleko mrowiska, na ścianie lasu, rósł pewien bardzo stary dąb, który (jak się mrówki później przekonały) miał niesamowite właściwości.

Po każdym wspólnie spędzonym dniu, wszystkie mrówki spotykają się w kręgu, aby porozmawiać o tym co się przez cały dzień wydarzyło, opowiedzieć jak się czuły, pochwalić się wykonanymi zadaniami, powiedzieć co im się podobało. Ale jest to też czas, kiedy dzielą się ze sobą swoimi problemami, mówią o tym co nie wyszło, co im się nie podobało. Rozwiązują wspólnie problemy bez krzyków i kłótni, proszą o pomoc. Z szacunku do siebie mówią po kolei. Może mówić tylko ta z mrówek, która ma w dłoniach brzozową gałązkę. Brzoza jest bardzo delikatna, dlatego podając sobie tą gałązkę wszyscy pamiętają, że nawet najcichszy i najbardziej nieśmiały głos jest bardzo ważny. Wszyscy też wiedzą, że ponieważ mrówek jest dużo, każdy będzie mógł trzymać gałązkę tylko raz. Dlatego każdy stara się nie zapomnieć co ważnego ma do powiedzenia.
Mrówki wiedziały, że bardzo ważne jest, aby zapisywać swoje wspomnienia oraz to, czego się nauczyły, aby inne, które będą po nich mogły korzystać ze zdobytej wiedzy i pamiętały o tradycji. Dlatego na każdym Kręgu Rady zostaje wybrana najgrzeczniejsza mrówka, która w nagrodę może spisać swoje wspomnienia w Księdze Jaszczurki.